Για τα μίντια της διαπλοκής, η κρίση ξεκίνησε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής
Του Ι. Δ. Σαμπανίκου
Αθήνα, 1η Ιουλίου 2015, ώρα 8.00 μ.μ., και στην τηλεόραση, τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα φροντίζουν για την «ενημέρωσή» μας. Την «αντικειμενική» – πάνω απ” όλα!! – ενημέρωσή μας. Τα πλάνα, δείχνουν τις ουρές στις τράπεζες: χρόνος, 3-4 λεπτά. Αμέσως μετά, παίζουν οι… ουρές στις τράπεζες. Τρίτο θέμα, οι ουρές στις τράπεζες. Και τέταρτο. Και πέμπτο.Οι τόνοι γίνονται δραματικοί, η φωνή του εκφωνητή «σπάει» σχεδόν απ” τη συγκίνηση: να κλαίει – άραγε; – εκεί στο στούντιο; Να είδε – άραγε; – τη γριά μανούλα του να περιμένει με τους άλλους συνταξιούχους στην ουρά; «Άνθρωποι που δούλεψαν όλη τους τη ζωή περιμένουν ώρες στις ουρές για 120 ευρώ» ακούγεται να λέει, φτύνοντας σχεδόν από περιφρόνηση όταν προφέρει το νούμερο: για τους «δημοσιογράφους» των μεγάλων καναλιών, τα 120 ευρώ είναι προφανώς ποσό ανάξιο ακόμη και ν” αναφερθεί.Για κάποιους βέβαια, τα 120 ευρώ είναι – εδώ και πέντε χρόνια – ποσό τεράστιο: είναι το φαγητό της οικογένειας για ολόκληρο το μήνα. Το γεγονός ο «δημοσιογράφος» μοιάζει να το αγνοεί: όπως και η πλειονότητα των καλοπληρωμένων κοντυλοφόρων των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, που απ” την Παρασκευή, δείχνουν να μη θυμούνται πως η Ελλάδα, είναι μια χώρα στραγγαλισμένη απ” την πενταετή λιτότητα. Για τα μίντια της διαπλοκής, η κρίση ξεκίνησε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής (τότε, που στέλνανε τον κόσμο στα ΑΤΜ μέσα στη μαύρη νύχτα υποθάλποντας και καλλιεργώντας τον πανικό) και κορυφώθηκε απ” τη Δευτέρα, όταν οι τράπεζες κλείσανε τις πόρτες τους με ευθύνη («αντικειμενικά» πάντα μιλώντας!) «της κυβέρνησης». Της ίδιας, που «δεν ξέρει να διαπραγματευτεί». Της ίδιας που «έχασε πολύτιμο χρόνο», που «μας καλεί να...
Του Ι. Δ. Σαμπανίκου
Αθήνα, 1η Ιουλίου 2015, ώρα 8.00 μ.μ., και στην τηλεόραση, τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα φροντίζουν για την «ενημέρωσή» μας. Την «αντικειμενική» – πάνω απ” όλα!! – ενημέρωσή μας. Τα πλάνα, δείχνουν τις ουρές στις τράπεζες: χρόνος, 3-4 λεπτά. Αμέσως μετά, παίζουν οι… ουρές στις τράπεζες. Τρίτο θέμα, οι ουρές στις τράπεζες. Και τέταρτο. Και πέμπτο.Οι τόνοι γίνονται δραματικοί, η φωνή του εκφωνητή «σπάει» σχεδόν απ” τη συγκίνηση: να κλαίει – άραγε; – εκεί στο στούντιο; Να είδε – άραγε; – τη γριά μανούλα του να περιμένει με τους άλλους συνταξιούχους στην ουρά; «Άνθρωποι που δούλεψαν όλη τους τη ζωή περιμένουν ώρες στις ουρές για 120 ευρώ» ακούγεται να λέει, φτύνοντας σχεδόν από περιφρόνηση όταν προφέρει το νούμερο: για τους «δημοσιογράφους» των μεγάλων καναλιών, τα 120 ευρώ είναι προφανώς ποσό ανάξιο ακόμη και ν” αναφερθεί.Για κάποιους βέβαια, τα 120 ευρώ είναι – εδώ και πέντε χρόνια – ποσό τεράστιο: είναι το φαγητό της οικογένειας για ολόκληρο το μήνα. Το γεγονός ο «δημοσιογράφος» μοιάζει να το αγνοεί: όπως και η πλειονότητα των καλοπληρωμένων κοντυλοφόρων των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, που απ” την Παρασκευή, δείχνουν να μη θυμούνται πως η Ελλάδα, είναι μια χώρα στραγγαλισμένη απ” την πενταετή λιτότητα. Για τα μίντια της διαπλοκής, η κρίση ξεκίνησε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής (τότε, που στέλνανε τον κόσμο στα ΑΤΜ μέσα στη μαύρη νύχτα υποθάλποντας και καλλιεργώντας τον πανικό) και κορυφώθηκε απ” τη Δευτέρα, όταν οι τράπεζες κλείσανε τις πόρτες τους με ευθύνη («αντικειμενικά» πάντα μιλώντας!) «της κυβέρνησης». Της ίδιας, που «δεν ξέρει να διαπραγματευτεί». Της ίδιας που «έχασε πολύτιμο χρόνο», που «μας καλεί να...