Tου Κώστα Παπαθεοδώρου
Κάθε χρόνο στις εθνικές επετείους δύο πράγματα μουρχονται στο μυαλό: οι κινηματογραφικές ταινίες με τους Χρήστο Πολίτη και τον Κώστα Πρέκα και οι οι στίχοι ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη με τίτλο: “Τι είναι η πατρίδα μας;” που κάποτε δεινοπάθησα για να αποστηθίσω.Και μετά ξανακούω τις ιδανικές φωνές εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.Την απάντηση στην θεμελιώδη υπαρξιακή αναζήτηση για το τι είναι η Πατρίδα μας (ευτυχώς) την έχω βρει μέσα από τους στίχους του Πολέμη ο οποίος αφού θέτει το ρητορικό ερώτημα: μην είναι οι κάμποι, τα βουνά, τα ακρογιάλια τα νησάκια τα αρχαία μνημεία κλπ αποφαίνεται έμπλεος εθνικής υπερηφάνειας:
“Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά”!
Μέχρι εδώ καλά πάμε και προφανώς δεν χρειάζεται να να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να επανεξετάσουμε τις παραδοχές μας σε ότι αφορά την έννοια της πατρίδας!Όλα είναι καθαρά, σαφή, αποδεκτά...Ήδη από την εποχή του Δημοτικού είχα μια σύγχυση για την έννοια του πατριωτισμού. Άλλα έλεγαν στους πανηγυρικούς που εκφωνούσαν στις εθνικές επετείους δάσκαλοι, πρόεδροι και ενωμοτάρχες της χωροφυλακής και άλλα μου έλεγαν στο σπίτι.Και μου `κλειναν και την τηλεόραση να μη βλέπω τον “Άγνωστο Πόλεμο”, ενώ τώρα βυθίζονται όλοι τους στις πολυθρόνες για να δουν τον... Σουλεϊμάν.Κουβαλούσα για χρόνια τα υπαρξιακά τραύματα της νιότης μου μέχρι που έγινα
Κάθε χρόνο στις εθνικές επετείους δύο πράγματα μουρχονται στο μυαλό: οι κινηματογραφικές ταινίες με τους Χρήστο Πολίτη και τον Κώστα Πρέκα και οι οι στίχοι ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη με τίτλο: “Τι είναι η πατρίδα μας;” που κάποτε δεινοπάθησα για να αποστηθίσω.Και μετά ξανακούω τις ιδανικές φωνές εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.Την απάντηση στην θεμελιώδη υπαρξιακή αναζήτηση για το τι είναι η Πατρίδα μας (ευτυχώς) την έχω βρει μέσα από τους στίχους του Πολέμη ο οποίος αφού θέτει το ρητορικό ερώτημα: μην είναι οι κάμποι, τα βουνά, τα ακρογιάλια τα νησάκια τα αρχαία μνημεία κλπ αποφαίνεται έμπλεος εθνικής υπερηφάνειας:
“Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά”!
Μέχρι εδώ καλά πάμε και προφανώς δεν χρειάζεται να να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να επανεξετάσουμε τις παραδοχές μας σε ότι αφορά την έννοια της πατρίδας!Όλα είναι καθαρά, σαφή, αποδεκτά...Ήδη από την εποχή του Δημοτικού είχα μια σύγχυση για την έννοια του πατριωτισμού. Άλλα έλεγαν στους πανηγυρικούς που εκφωνούσαν στις εθνικές επετείους δάσκαλοι, πρόεδροι και ενωμοτάρχες της χωροφυλακής και άλλα μου έλεγαν στο σπίτι.Και μου `κλειναν και την τηλεόραση να μη βλέπω τον “Άγνωστο Πόλεμο”, ενώ τώρα βυθίζονται όλοι τους στις πολυθρόνες για να δουν τον... Σουλεϊμάν.Κουβαλούσα για χρόνια τα υπαρξιακά τραύματα της νιότης μου μέχρι που έγινα